Οι άνθρωποι είμαστε εθισμένοι στο happy end. Από μικρά παιδιά περιμέναμε με αγωνία το τέλος του παραμυθιού. Εκεί, πάντα, χωρίς καμία παρέκκλιση, ο ήρωας ξεπερνούσε κύματα δυσκολιών, και ζούσε αυτός καλά κι εμείς καλύτερα.

Τώρα, για το αν η Σταχτοπούτα ή η Χιονάτη έζησε ευχάριστα αφού παντρεύτηκε το βασιλόπουλο δεν έχουμε αποδείξεις. Και ίσως δεν είναι χρήσιμο να έχουμε δεδομένου ότι είμαστε ευχαριστημένοι γνωρίζοντας ότι το καλό θριάμβευσε και η τάξη των πραγμάτων αποκαταστάθηκε.  Για το αν ζούμε εμείς καλύτερα από τους πρίγκιπες και τις πριγκιποπούλες έχω βάσιμες αμφιβολίες...

Στις μέρες μας, αυτό που έχει επιβιώσει από τα παραμύθια είναι οι δράκοι, οι κακές μάγισσες και τα δηλητηριώδη φίλτρα. Αυτό που εναγωνίως ψάχνουμε είναι η μαγεία, το happily ever after. Δεκτό ότι είναι ίσως ξεπερασμένο να περιμένουμε τον πρίγκηπα (και τα λοιπά κοινότυπα ρομαντικά) αλλά ο ιπποτισμός και η αρρενωπή ευγένεια νομίζω ότι πάντα ζητούμενο από τις γυναίκες.

Αυτά τα σχεδόν γονιδιακά κληρονομούμενα στερεότυπα μας εμποδίζουν πολλές φορές να δούμε το αναπόφευκτο. Ότι το τέλος- χωρισμός είναι μαθηματικά βέβαιος αν και καθόλου ευχάριστος. Η απελπισμένη ανάγκη μας για happy end μας τυφλώνει∙ για την ακρίβεια εθελοτυφλούμε και λαχανιασμένοι αρνούμαστε να λάβουμε την σωστή απόφαση. Το τέλος είναι αναπόδραστο και σίγουρα θλιβερό. Όμως είναι και απαραίτητο και μετά από καιρό λυτρωτικό. Το φοβερό τέλος ίσως είναι η εισιτήριο για μια νέα αρχή και το πολυπόθητο happy end.

Από ένα απροσδιόριστο και ίσως μη εμφανές, αρχικά, σημείο, οι άνθρωποι δεν μπορούν να συμβαδίσουν. Η κοινή πορεία που ονειρεύτηκαν δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί. Καθόλου απλά αλλά σίγουρα αναπόφευκτα, οι άνθρωποι αυτοί, που δεν είναι απαραίτητα ζευγάρι, δεν μπορούν να προχωρήσουν παρέα. Ο ένας επιταχύνει το βήμα του και ο άλλος δεν δύναται να το παρακολουθήσει. Δυσάρεστο αλλά καθημερινό φαινόμενο. Σε αυτή την περίπτωση οι επιλογές είναι μόλις δύο: ο επιταχύνων μπορεί να κρατήσει από το χέρι τον άλλο. Μόνο που το βήμα του δεν θα μπορεί να είναι τόσο γρήγορο πια. Αυτή λοιπόν σχέση θα αποτελέσει οπωσδήποτε βαρίδι για την μετέπειτα πορεία του, όχι απαραίτητα με ανασταλτικό χαρακτήρα αλλά πάντως με επιβραδυντικό. Το κακό θα έρθει όταν αυτός που επιτάχυνε το βήμα του νιώθει τον άλλον ως βάρος, ως αιτία για να μένει στάσιμος, αν όχι να κινείται προς τα πίσω. Ο θυμός και η αδιόρατη κατηγορία θα βαρύνει πάντα το μεταξύ τους κλίμα και η συνέχεια είναι αναμφισβήτητα αναμενόμενη. Από την άλλη υπάρχει πάντα η λύση «χανζαπλαστ»... Ο επιταχύνων τραβάει με γρήγορες κινήσεις από πάνω του αυτή την σχέση και επιχειρεί να περιορίσει τους τραυματισμούς στους λιγότερο δυνατούς.

Εκ προοιμίου, κάθε παραμύθι επιφυλάσσει στον ήρωα του μοχθηρούς δράκους και φθονερές μάγισσες. Δυσκολίες αντιμετωπίζουμε όλοι μας. Ας μην προσθέσουμε σε αυτές και την λιποψυχία για μια νέα αρχή. Το happy end συμβαίνει αυτόματα και ξαφνικά, την ωραία κοιμωμένη την έπιασε κυριολεκτικά στον ύπνο! Αν νικήσουμε τους δράκους φόβους μας και τις μάγισσες κακίες μας, το happy end μας περιμένει. Και που ξέρεις.. μαζί του μπορεί να περιμένει και ο καβαλάρης πρίγκηπας.......

18 Φεβρουαρίου 2014. 18 Φεβρουαρίου 1883. Τότε γεννήθηκε ο Νίκος Καζαντζάκης. Τότε γεννήθηκε ένα από τα μεγαλύτερα πνεύματα του τόπου μας. Μια πνευματική μορφή που καταδιώχτηκε από τους εκκλησιαστικούς κύκλους της εποχής (;) και στιγματίστηκε μέχρι σήμερα ως αφορισμένος. Η Ιεραρχία της Εκκλησίας, μπορεί εν τέλει να μην τον αφόρισε, αλλά σίγουρα τον κατέκρινε και ο Καζαντζάκης τους αποστόμωσε αποστέλλοντας τους το εξής μήνυμα: «Μου δώσατε μια κατάρα, Άγιοι Πατέρες, σας δίνω μιαν ευχή: Σας εύχομαι να ‘ναι η συνείδηση σας τόσο καθαρή όσο η δική μου και να ‘στε τόσο ηθικοί και θρήσκοι όσο είμαι εγώ». Σκεπτόμενη αυτά, πάντα μου έρχεται στο νου το πιο αγαπημένο μου βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη, Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται.

Το πιο τρωτό σημείο στον άνθρωπο είναι η υπερηφάνεια του. Το φαίνεσθαι τον καθορίζει και διευθύνει τις κινήσεις του. Οι εκάστοτε κοινωνικές, πολιτικές επιταγές σε συνδυασμό με τις υστερόβουλες και αδηφάγες επιθυμίες καθιστούν τον άνθρωπο τυφλό και μισαλλόδοξο. Διότι ο γερό –Λαδάς του Καζαντάκη υπάρχει και σήμερα. Είναι ο γείτονας που οδηγεί το ακριβό αυτοκίνητο αλλά επιδεικτικά παραπονιέται για τα έξοδα που αυτό του προκαλεί. Είναι ο τύπος που θα αγοράσει τρίτο πανωφόρι αλλά δεν θα δώσει στον συνάνθρωπο ούτε μια παλιά του κουβέρτα, γιατί πολύ απλά δεν του τη χρωστάει. Είμαστε όλοι μας που αντί να χαιρόμαστε με όσα έχουμε και να τα μοιραζόμαστε, γκρινιάζουμε για όσα θέλουμε να αποκτήσουμε και αγχωνόμαστε για αυτά. Το ίδιο και ο γερο –Πατριαρχέας. Πόσοι δεν έχουμε συναντήσει ιερωμένους που έχουν μπερδέψει την ευλογία Κυρίου με την μπίζνα και το κέρδος. Είναι αυτοί που μετράν τον Χριστό με το κιλό «πέντε δράμια Χριστό, κοστίζει πολύ, τόσο. Είναι η ταρίφα. Πλέρωσε αλλιώς θα πας στον πάτο της κόλασης». Είμαστε όλοι εμείς που δεν ασχολούμαστε με την πνευματική ζωή και την ηρεμία της ψυχής αλλά αναλωνόμαστε στο πρόσκαιρο και ευκαιριακό.

Από τότε μέχρι και σήμερα, ο άνθρωπος δεν θέλει να χαλάει τη βολή του. Ακολουθεί αρχές, πιστεύει σε αξίες μέχρι του σημείου που δεν χρειάζεται να κοπιάσει, να ξεβολευτεί, να ιδρώσει. Πράττει όσο και όπως τον συμφέρει. Το θέμα για αυτόν είναι να κυλούν όλα ομαλά γύρω του.. γύρω του.. γύρω από τον ίδιο. Οι κινήσεις θα περιοριστούν στις απολύτως απαραίτητες: σε αυτές που του επιτρέπουν να επιπλέει με άνεση στο κοινωνικό φαίνεσθαι. Γιατί πάντα υπάρχει και το τι θα πει ο κόσμος. Ποιος κόσμος; Ο κόσμος που τις πιο πολλές φορές δεν συμπαθούμε καν.

Το ελπιδοφόρο είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι σαν το παπα Φώτη. Άνθρωποι με βαθιά πιστεύω, με ριζωμένες αξίες και ανυστερόβουλη αγάπη για τον συνάνθρωπο. Αυτοί, που με λάβαρο την ελπίδα και την καρδιά στα χέρια έτοιμοι να την προσφέρουν σε όποιον έχει ανάγκη, θα παλέψουν να φυτέψουν την αγάπη και την ομόνοια ακόμη και πάνω στους απόκρημνους βράχους και στα άγονα χώματα. Τους γνωρίζουμε εξάλλου. Συνήθως είναι αυτοί που καταδιώκονται γιατί καλούν και τους υπόλοιπους να ξεβολευτούν και να παλέψουν. Αυτό είναι και το κυριότερο χαρακτηριστικό τους. Η καταδίωξη τους από τους άλλους, τους φαινομενικά ικανούς και πρόθυμους να συνδράμουν. Δηλαδή από αυτούς που δεν θέλουν να αλλάξουν τίποτα γύρω τους γιατί δεν τους συμφέρει να προσπαθήσουν για αυτό.

Ο Χριστούς Ξανασταυρώνεται καθε μέρα, από εμάς τους ίδιους, μέσα στις καρδιές μας. Ορθόδοξοι ή μη, δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε τον συμβολισμό. Σταυρώνουμε και θανατώνουμε καθημερινά την αγάπη είτε με τις πράξεις μας είτε με τις εκούσιες παραλείψεις μας. Ας προσπαθήσουμε όλοι για την Ανάσταση της. Δεν είναι δύσκολο. Ίσως χρονοβόρο και κουραστικό. Όλοι έχουμε τους σπόρους της στις καρδιές μας. Και όπως είπε ο Καζαντάκης: Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα. Ζωγράφισε τον Παράδεισο και μπες μέσα. Τον παράδεισο που τους χωράει όλους κι όχι μόνο τον μικρόκοσμό σου.

Ενόψει της ημέρας..
http://www.youtube.com/watch?v=mmCnQDUSO4I

Παραδοσιακά (εντός ή εκτός εισαγωγικών) οι ερωτευμένοι επί της γης γιορτάζουν σήμερα τον έρωτα τους. Κλισέ και χιλιοειπωμένο. Ευκαιρία για δώρα, σοκολατάκια, ρομαντικούς περίπατους, παιχνίδια εντός και εκτός κρεβατιού.. όλα αυτά με κάνουν και αναρωτιέμαι.. ποιον έρωτα περιχαρείς γιορτάζουμε?

Ίδιον της εποχής μας είναι οι έρωτες διάρκειας διάττοντος αστέρα. Οι έρωτες που σήμερα ξεκινούν, αύριο κορυφώνονται και μεθαύριο σβήνουν. Η διάρκεια τους είναι αντιστρόφως ανάλογης της έντασης τους. Ο Ελύτης το έγραψε άκρως παραστατικά :

η αγάπη

μοιάζει με δυο ποτήρια σε στιγμή ενθουσιασμού
               ντινγκ
               λάμψη
               θρύψαλα

Για αυτό λοιπόν νομίζω όλοι πρέπει να αναζητήσουμε τον έρωτα τον βαθύ και τον ανυστερόβουλο. Συνεχίζει ο Ελύτης :

στα ζευγάρια μέσα υπάρχει μια χρυσόμυγα
              που επαναλαμβάνει αέναα την Οδύσσεια.

Αυτά τα ζευγάρια νοσταλγώ σήμερα. Τον παππού Πρόδρομο και τη γιαγιά Λίτσα. Έζησαν μαζί 48 χρόνια. Αδιάκοπα. Μαζί στην ξενιτιά, μαζί στη δουλειά, μαζί στην οικογένεια. Γεννήτορες και άξιοι γονείς. Οι άνθρωποι που διόρθωναν ό,τι χαλούσε και δεν το πετούσαν.

Έζησαν μαζί 48 χρόνια. 7 μήνες χώρια. Τόσο μόνο άντεξαν ο ένας μακριά από τον άλλον. Ο θάνατος στάθηκε για λίγο εμπόδιο ανάμεσα τους αλλά το ξεπέρασαν κι αυτό. 

Ευχή μου να είναι και τώρα ξανά μαζί, στην αιωνιότητα. Ευχή μου, όλοι μας να βιώσουμε τον πραγματικό έρωτα που δεν λογαριάζει αριθμούς, ηλικίες, χρήματα. Τον έρωτα που αξίζει να τον γιορτάζουμε κάθε μέρα. Σε αυτή και την αιώνια ζωή.

Και του χρόνου. 

Η διάθεση της ημέρας..

http://www.youtube.com/watch?v=QwOU3bnuU0k

 Πάντα σκέφτομαι την ψευδαίσθηση του χρόνου.. πόσο αργά κυλάει όταν κάτι μας φθείρει και μας στεναχωρεί.. πόσο γρήγορα ξεφεύγει από τα χέρια μας όταν περνάμε ευχάριστα.

Λάθος. Ο χρόνος, οι στιγμές διαρκούν πάντα το ίδιο. Το ποτάμι του χρόνου έχει σταθερή ροή, ούτε επιβραδύνει ούτε επιταχύνει. Κινείται αυστηρά και μόνο προς μια κατεύθυνση: από το παρόν στο μέλλον. Η ψυχική μας διάθεση είναι αυτή που ορίζει την διάρκεια όχι του χρόνου αλλά του εκάστοτε συναισθήματος. Όμως οι άνθρωπου είμαστε ασύδοτοι στις χαρές. Όσο και να διαρκούν μας φαίνεται λίγο.. από την άλλη, το αγκάθι της στεναχώριας μας φαίνεται ανυπόφορο και δυσβάστακτο.  

Ο χρόνος είναι πανδαμάτωρ, ο χρόνος είναι γιατρός.. το μόνο δεδομένο είναι ότι ο χρόνος είναι απλά μια μονάδα μέτρησης που τέθηκε από τους ανθρώπους. Εμείς οι ίδιοι παλεύουμε με τους δαίμονες μας και γιατρεύουμε τις πληγές μας. Για όσο μπορούμε και αντέχουμε.. απλά όσο απομακρυνόμαστε από την δυσάρεστη εμπειρία ηρεμούμε και προχωράμε. Μα εξάλλου αυτός είναι και ο σκοπός μας, να προχωράμε.

Είναι απορίας άξιο πως όλοι μας αναπολούμε το παρελθόν και αγχωνόμαστε για το μέλλον, ενώ ουσιαστικά το μόνο που μπορούμε να καθορίσουμε και να ζήσουμε είναι το παρόν. Η εντύπωση ότι έχουμε χρόνο για να δράσουμε, για να διορθώσουμε, για να ζήσουμε είναι αυτή μας ωθεί πολλές φορές να βαλτώνουμε στο σήμερα. Διότι, όσο μακάβριο κι αν φαίνεται, δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι το αύριο θα έρθει. Οι Μασάι έλεγαν ότι «σήμερα είναι η πρώτη μέρα της αρχής του τέλους σου» , ο γερμανός διανοητής Τόλε Έκχαρτ (γενν.1948) υποστήριζε ότι  για να έχουμε γαλήνη, πρέπει να ζούμε στο παρόν και για να το κατορθώσουμε, πρέπει να χαλιναγωγήσουμε την τάση προς καταστροφή που επιδεικνύει το μυαλό μας, που συνέχεια ταξιδεύει μπρος - πίσω στο χρόνο.  

Η αναβολή του σήμερα είναι η αναστολή της πορείας της ζωής μας. Ας μην αναβάλουμε την απόλαυση του παρόντος. Ας μην στερήσουμε το σ΄ αγαπώ, το ευχαριστώ και την αγκαλιά σε εκείνους που την χρωστάμε. Ακόμη ακόμη, να μην καθυστερήσουμε την συγχώρεση σε αυτούς που μας πίκραναν. Οι ευκαιρίες είναι μοναδικές και μόνο στο παρόν μπορύμε να τις αξιοποιήσουμε. Κλάδεψε ένα δέντρο στο σχήμα που το θέλεις κι όταν γεράσεις θα έχεις ένα ίσκιο να κάθεσαι. Σήμερα όχι αύριο.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΔΗΜΗΣΗ

Στην Ελλάδα του 2014 θεωρείται πολυτέλεια να έχει κάποιος νέος δουλειά. Η βάση, η ασφάλεια, η –καλώς εννοούμενη- μονιμότητα είναι λέξεις δίχως αντίκρισμα για τη σημερινή νεολαία… οι νέοι έλληνες δεν έχουν βάση.. δεν έχουν μόνιμο σπιτικό, δεν έχουν πατρίδα. Πατρίδα στη πράξη. Πλέον διαθέτουμε μόνο καταγωγή. Διότι τα νέα παιδιά, καταδιώκονται από το κράτος και από τους νόμους. Το νεαρό της ηλικίας αποτελεί μόνο εμπόδιο πια στην Ελλάδα του πολιτισμού, της δημοκρατίας της ισονομίας.

Φυσικά, οι εργασιακές συνθήκες είναι γνωστές σε όλους μας: άγχος, ανασφάλεια για το αύριο και φυσικά ο πέλεκυς της επαπειλούμενης αντικαταστάσεως. Το επιχείρημα των απανταχού κακών εργοδοτών είναι ότι αν ο νέος εργαζόμενος δεν συμφωνήσει σε οποιαδήποτε παράλογη ή μη νόμιμη απαίτηση τους, είναι ότι θα τους διώξει, γιατί εκεί έξω υπάρχουν τόσοι άλλοι που παρακαλάνε για αυτή τη θέση εργασίας. Εκεί έξω, ήτοι στην ζήτηση εργασίας υπάρχουν άνθρωποι μορφωμένοι, όχι μόνο λόγω πτυχίων αλλά λόγω ψυχικής και πνευματικής καλλιέργειας, που φτάνουν σε σημείο να παρακαλάνε για μια δουλειά, η οποία δεν θα τους ζήσει αλλά θα τους βοηθήσει να εισφέρουν στην πατρική τους οικογένεια, που τους έχει ανάγκη.

Αν οι λέξεις φαίνονται μελοδραματικές, τα γεγονότα θα το επιβεβαιώσουν. Ο Ν. 4093/2012 αναφέρει τα εξής: 

  «Οι εθνικές γενικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας καθορίζουν τους ελάχιστους μη μισθολογικούς όρους εργασίας, που ισχύουν για τους εργαζόμενους όλης της χώρας. Βασικοί μισθοί, βασικά ημερομίσθια, κάθε είδους προσαυξήσεις αυτών και γενικά κάθε άλλος μισθολογικός όρος, ισχύουν μόνο για τους εργαζόμενους που απασχολούνται από εργοδότες των συμβαλλομένων εργοδοτικών οργανώσεων και δεν επιτρέπεται να υπολείπονται του νόμιμου …..

  3. Μέχρι τη λήξη της περιόδου οικονομικής προσαρμογής που προβλέπουν τα Μνημόνια που προσαρτώνται στο ν. 4046/2012 και οι επακολουθούσες τροποποιήσεις αυτών καθορίζεται ο νόμιμος κατώτατος μισθός υπαλλήλων και το ημερομίσθιο εργατοτεχνιτών ως εξής:

  (α) Για τους υπάλληλους άνω των 25 ετών ο κατώτατος μισθός ορίζεται 586,08 ευρώ και για τους εργατοτεχνίτες άνω των 25 ετών το κατώτατο ημερομίσθιο ορίζεται σε 26,18 ευρώ.

  (β) Για τους υπάλληλους κάτω των 25 ετών ο κατώτατος μισθός ορίζεται 510,95 ευρώ και για τους εργατοτεχνίτες κάτω των 25 ετών το κατώτατο ημερομίσθιο ορίζεται σε 22,83 ευρώ.»

Αν αφήσουμε κατά μέρος την ξύλινη και αποκρουστική γλώσσα των νομοθετημάτων, καθημερινότητα γνωστή σε όλους μας: όσοι νέοι κάτω των 25 ετών δεν ανήκουν στο 59,2% ποσοστό ανεργίας (Eurostat, Οκτώβριος 2013) πληρώνονται με 460 ευρώ καθαρά μηνιαίως. Το αντίστοιχο ποσοστό ανεργίας στους νέους άνω των 25 ετών ανέρχεται στο  25,8%  (Eurostat, Σεπτέμβριος 2013) με το μηνιαίο ποσό που τους αντιστοιχεί να ανέρχεται στα 485 ευρώ κάθε μήνα! Και μιας και αυτή η εξαθλίωση των μισθολογίων δεν ήταν αρκετή, σύμφωνα με την Εφημερίδα των Συντακτών το Κέντρο Προγραμματισμού Οικονομικών Ερευνών, δηλαδή το συμβουλευτικό όργανο της κυβέρνησης για θέματα που άπτονται της οικονομικής ανάπτυξης και της αγοράς εργασίας , φέρεται να προτείνει – μεταξύ άλλων – την απασχόληση νέων ανέργων, ηλικίας έως 24 ετών, ακόμα και χωρίς μισθό για διάστημα έως ένα έτος, υπό την μορφή της εξειδίκευσης στο εκάστοτε επάγγελμα!

Η χώρα μας, ήτοι ο κρατικός μηχανισμός αυτής, είναι ανάλγητη και ασυμβίβαστη στον καθημερινό ψυχικό μας πόνο. Όλα μετρώνται και καθορίζονται βάσει μαθηματικών τύπων, εξισώσεων και οικονομικών όρων, χωρίς πουθενά να προβλέπεται το αυτονόητο: ο ανθρώπινος παράγοντας, όλοι εμείς οι οποίοι καλούμαστε να συμμορφωθούμε στα αλλεπάλληλα νέα δυσνόητα μέτρα.

Η μόνη διέξοδος των νέων σήμερα είναι η φυγή στο εξωτερικό. Οπουδήποτε, εκτός Ελλάδας. Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα αναφέρουν το 2011 ως την «αποφράδα» χρονιά για τη μαζική έξοδο των νέων Ελλήνων στο εξωτερικό. Μάλιστα, όσοι, παίρνουν τη μεγάλη απόφαση αποτελούν πράγματι την πνευματική αφρόκρεμα της χώρας, καθώς το 85% έως 89% είναι πτυχιούχοι, στο δείγμα των Ελλήνων ειδικά οι πτυχιούχοι φτάνουν το 89%.

Συγκεκριμένα, το 24,5% των Ελλήνων είναι μηχανικοί, με σπουδές στα Oικονομικά και στη Διοίκηση Επιχειρήσεων (22,3%), σε Πληροφορική και Επιστήμη των Υπολογιστών (19%), στα Μαθηματικά (12%) και στις Κοινωνικές Επιστήμες (12%). Οι ηλικίες αυτών ποικίλλουν: το 48% δεν έχει κλείσει ακόμα τα 30, ενώ το 49% είναι από 31 έως 45 ετών. Ζούμε το περίφημο brain drain, το οποίο ορίζεται ως εξής: η Διαρροή εγκεφάλων, ή την ανθρώπινη φυγή κεφαλαίων, είναι ένα τσιτάτο που περιγράφει την αποχώρηση ή την μετανάστευση ατόμων με τεχνικές δεξιότητες ή γνώσεις από τις οργανώσεις, βιομηχανίες ή γεωγραφικές περιοχές.

Η χρονιά που ξεκινάει το είναι το 2011, με το φαινόμενο να φτάνει στο αποκορύφωμά του το 2012 και να συνεχίζεται σε έντονους ρυθμούς. Οι χώρες όπου εγκαθίστανται οι Έλληνες είναι η Μ. Βρετανία (25%), η Γερμανία, η Ολλανδία, το Βέλγιο, η Ελβετία και οι ΗΠΑ. «Ωστόσο, αναλογικά με την καταγεγραμμένη ανεργία, ειδικά στην Ελλάδα και την Ισπανία, ο έως τώρα αριθμός των μεταναστών δεν είναι τόσο εντυπωσιακός», υπογραμμίζει η δρ Γρώπα.

Η Ελλάδα αργοσβήνει όχι μόνο λόγω των πολιτικών κτηνωδιών που καθημερινά συντελούνται, αλλά κυρίως λόγω του θανάτου των κυττάρων της, λόγω της αιμορραγίας της από την μετανάστευση των νέων ανθρώπων. Συνεχής η αποδήμηση των νέων ανθρώπων για κλίματα πιο φιλόξενα, πιο ικανά να τα φιλοξενήσουν. Η χώρα μας θα καταντήσει χώρα γερόντων που μαζί με τα απανταχού θαυμαστά μαρμάρινα μνημεία θα ατενίζουν τον ψυχρό και εντυπωσιακό ήλιο της δικαιοσύνης της χώρας μας...