Δευτέρα 10 Μαρτίου 2014



Do it like a tourist.. έφτασε η ευλογημένη ώρα του ταξιδιού και της προσωρινής ανάπαυλας από τις υποχρεώσεις και την καθημερινότητα.. άνετα ρούχα, φωτογραφική μηχανή και απευθείας μετάβαση σε ό,τι πιο τουριστικό έχει να επιδείξει ο εκάστοτε τόπος.
Έτσι λοιπόν βρέθηκα στο Λονδίνο, ίσως στην καρδιά της Ευρώπης, με τα χρυσαφί αθλητικά μου παπούτσια και καλή παρέα. Πρώτη φορά εκεί, μόνο μαγεμένη από το ιστορικό κέντρο, τα επιβλητικά παλάτια, τα τεράστια καταπράσινα πάρκα και φυσικά τον Big Ben και τα κόκκινα double decker λεωφορεία.
      Μύριζε παντού Ελλάδα. Στην αρχιτεκτονική, στα μνημεία, στα αγάλματα. Παντού μου δημιουργούνταν η απορία.. εδώ, στην Ελλάδα, γιατί δεν είναι έτσι; Πως είναι δυνατόν η χώρα που γέννησε την τέχνη και την αισθητική να έχει πάρει διαζύγιο από αυτές; Και μάλιστα από το διαζύγιο έχει χάσει όλη της την περιουσία..
Αλλά ας τα πάρω από την αρχή. Οι άνθρωποι εκεί είναι παντού ευγενικοί. Χαμογελάνε και δίνουν τις πληροφορίες που κανείς χρειάζεται. Και δεν είναι δικαιολογία ότι εκεί είναι τουριστική περιοχή διότι και εδώ ο τουρισμός είναι από τα βασικά καύσιμα της οικονομίας μας. Απλά επιλέγουμε να μην εφαρμόζουμε την τακτική της ευγένειας γιατί κοιτάμε πως να «γδύσουμε» τον τουρίστα. Δημόσιοι χώροι, μνημεία είναι όλα πεντακάθαρα. Εκατομμύρια κόσμου χρησιμοποιεί ολημερίς και καθημερινά το μετρό κι όμως οι συρμοί παραμένουν πάντα καθαροί, χωρίς σκουπίδια, αποκόμματα εισιτηρίων και διαβασμένες εφημερίδες. Εδώ, στους δρόμους, στις στάσεις πεταμένα χαρτάκια, πατημένες μαστίχες, αποτσίγαρα. Για να μην αναφερθώ στο αποτρόπαιο θέαμα σε τοίχους, μέχρι και σε μνημεία : παντού γραμμένα συνθήματα, βεβήλωση, βρωμιά.
Το μόνο που αναγνωρίζω είναι ότι γενικά στο εξωτερικό δεν βίωσαν έντονες εμπόλεμες καταστάσεις, δεν βομβαρδίστηκαν και δεν γκρεμίστηκαν συθέμελα όπως συνέβη στην πολύπαθη χώρα μας. Έτσι, τα κτίρια τους παραμένουν γραφικά, κοκκινόχρωμα και κομψά. Η σχεδόν ολική καταστροφή των εδώ οικημάτων αλλά και η αδήριτη ανάγκη για στέγαση των ξεριζωμένων που εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους και ήρθαν εδώ, ήταν η απαρχή για την απαραίτητη πλην ανεξέλεγκτη ανοικοδόμηση άκομψων και γκρίζων πολυκατοικιών.
Το χειρότερο από όλα μας όμως είναι το αίσθημα της πλήρης απαξίωσης του ΑΛΛΟΥ, του διπλανού, του συνανθρώπου. Δεν εννοούμε να καταλάβουμε ότι τα δημόσια αγαθά που χρησιμοποιούμε καθημερινά όλοι μας είναι κοινά, είναι το σπίτι μας. Είμαι σίγουρη ότι αν αντιλαμβανόμαστε ότι καταστρέφουμε τον χώρο μας, η συμπεριφορά μας θα ήταν τελείως διαφορετική. Πάντα ήθελα να ρωτήσω αυτόν που σβήνει με το παπούτσι του στο δρόμο το αποτσίγαρο αν θα έκανε το ίδιο και στο πάτωμα του σπιτιού του. Πάντα ήθελα να ρωτήσω αυτόν που γράφει και ζωγραφίζει στον ξένο τοίχο αν θα έγραφε τα ίδια και στον τοίχο του σπιτιού του. Πάντα ήθελα να ρωτήσω αυτόν που καίει τον κάδο, πλαί στο πεζοδρόμιο, αν βάζει φωτιά στην αυλή του ή στην είσοδο της πολυκατοικίας του. Η ασυδοσία στην χρήση και ο άκρατος εγωισμός μας ωθούν να πιστεύουμε ότι όλα είναι δικά μας και τα μεταχειριζόμαστε κατά βούληση, αλλά από την άλλη, τίποτα από αυτά δεν μας αφορά και δεν μας νοιάζει σε τι κατάσταση θα το αφήσουμε. Παραλογισμός, δε νομίζετε;
Η λύση θα τη δώσει ο καθένας μας και όλοι μαζί. Το γνωστό λιθαράκι που αν στοιβαχτεί σωστά θα γίνει στιβαρό θεμέλιο. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θα γίνουμε Ευρώπη αν απλά περιοριστούμε στην εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου ή ανοίξουμε τα καταστήματα μας τις Κυριακές. Θα αποκτήσουμε ευρωπαϊκό αέρα όταν αποκτήσουμε, μεταξύ άλλων, κοινωνική συνείδηση, παιδεία, ευγένεια, καλούς τρόπους και όλα αυτά θα τα έχουμε έμφυτα, αβίαστα. Διότι είναι αδιανόητο να έχουμε εντός των τειχών όλες τις φυσικές-γεωγραφικές ομορφιές και αντί να τις αξιοποιούμε, να τις καταστρέφουμε με τα ίδια μας τα χέρια.

Αυτά και καλά μας ταξίδια.


Δευτέρα 3 Μαρτίου 2014


Η κυρά σαρακοστή έχει ένα σταυρό για στολίδι, ένα ραμμένο στόμα για να αντέξει στη νηστεία και εφτά πόδια, ένα για κάθε εβδομάδα που μας χωρίζει από το Πάσχα. Κάθε εβδομάδα σημαίνει κι ένας ακρωτηριασμός για τη κυρά Σαρακοστή. 

Άραγε αυτό να μας χρειάζεται και σήμερα? Σταυρός στο χέρι και στόμα που δεν ανοίγει για να μην αντιμιλήσει?
Οι ανθρώπινες σχέσεις γίνονται ολοένα και δυσκολότερες είτε λόγω εξωγενών συνθηκών που αφορούν γενικά την κοινωνία και τα ήθη της, είτε λόγω των ίδιων των ανθρώπων που επιδίδονται όλο και περισσότερο στην εγωπάθεια και τον ναρκισσισμό.
Υπάρχουν όμως και αυτοί οι άνθρωποι που προσπαθούν να δημιουργήσουν σχέσεις στέρεες και σοβαρές, που η δέσμευση δεν τους τρομάζει αλλά αντιθέτως τους ελκύει. Τούτοι λοιπόν, στην προσπάθεια τους να φανούν αντάξιοι της σχέσης τους ράβουν το στόμα τους και δεν μιλούν. Δεν αντιδρούν για να μην στεναχωρήσουν το ταίρι τους, αυτόν που θέλουν στο πλευρό τους. Ακούνε από αγάπη και αφοσίωση, όχι για να βρούν έρεισμα να ανταπαντήσουν. Μα χωρίς στόμα δεν μπορούν να αρθρώσουν μιλιά μήτε να χαμογελάσουν. Κουβαλάνε ένα σταυρό που λέγεται αγάπη και προσπάθεια. Όμως μέρα με τη μέρα, εβδομάδα με την εβδομάδα, τα πόδια τους κόβονται, η ψυχή τους ακρωτηριάζεται.
Όμως ετούτοι οι άνθρωποι δεν είναι η κυρά Σαρακοστή. Δεν εκπληρώνουν έτσι τον σκοπός τους. Αυτοί μένουν απλώς ακρωτηριασμένοι και ανήμποροι να ομολογήσουν τον πόνο τους. Γιατί η αγάπη τους έγινε σταυρός και τους πλάκωσε. Γιατί το ταίρι τους, φίμωσε την άποψη τους και ψαλίδισε τις προσδοκίες τους.
Καλή Σαρακοστή.